ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

«Ερχόμαστε από πολύ μακριά»… Δεν πρόκειται για κομπασμό. Η λαλιά μας βαστά από τον Όμηρο, τους Τραγικούς. Ο Διονύσιος Σολωμός διάλεξε που θα ξεσκολίσει. Και το γάλα που εβύζαξε δεν το έφτυσε. Ούτε το νόθευσε. Κατά κύριο λόγο στο δικό του «μήγαρις» χρωστάμε και την μιλιά και τα γραφτά μας.

Η ζωή θέλει δύναμη, και η δύναμη είναι ζωή. Όπως ο ύμνος μας ο αγωνιστικός προστάζει σε κάθε Έλληνα εθνικιστή να βαδίζει «εμπρός, πάντα εμπρός», έτσι πρέπει να ενεργούμε στην ζωή μας και στον ιδεολογικό μας αγώνα. Ο Χρυσαυγίτης δεν πρέπει να εφησυχάζει. Άμυνά μας είναι η επίθεση! Επίθεση σε ότ,ι μας απειλεί, επίθεση σε ό,τι μας καταστρέφει, επίθεση και στον ίδιο τον κακό μας εαυτό. Ο ύμνος μας, μας δείχνει τον δρόμο τον φωτεινό, στον σκοτεινό κόσμο που ζούμε, και ως εθνολαϊκοί αγωνιστές, και ως ιδεολογικό κίνημα, και ως έθνος. Να μην δίνουμε χώρο στην νωχελικότητα, στην ραθυμία και στην μοιρολατρία. Σε κάθε δυσκολία και σε κάθε πόνο, σε κάθε μικρή ήττα, ξανασήκωμα και ξανά προσπάθεια, για να ακολουθήσει εκ νέου ένας θρίαμβος ο οποίος θα σβήσει τη μικρή ήττα!

Ο 100χρονος Βρετανός βετεράνος Alec Penstone, ένας άνθρωπος που έζησε τις φλόγες και τα συντρίμμια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, διατύπωσε μια φράση που συγκλονίζει: «Η θυσία δεν άξιζε το αποτέλεσμα».

Αν υπάρχει ένας χώρος όπου η γενιά του Πολυτεχνείου άφησε το πιο αντιφατικό της αποτύπωμα, αυτός είναι τα ελληνικά πανεπιστήμια. Εκεί όπου κάποτε μιλούσαν για ελευθερία γνώσης, δημοκρατία και πνευματική άνθηση, σήμερα επικρατεί ένα διαρκές καθεστώς ανοχής προς τη βία και την ανομία. Για δεκαετίες, οι ίδιοι που διαμόρφωσαν το μεταπολιτευτικό εκπαιδευτικό πλαίσιο, προστάτευσαν με ζήλο κάθε μορφή «αγωνιστικής δράσης», ανεξαρτήτως του πόσο καταστρεπτική ήταν. Έτσι, οι σχολές, οι ίδιες που θα έπρεπε να παράγουν επιστήμονες, έγιναν άβατα παρακρατικών ομάδων, χώρος εγκατάστασης άτυπων «εξουσιών» που δεν λογοδοτούν σε κανέναν. Όσο για την περίφημη πανεπιστημιακή αστυνομία ναι μεν υφίσταται νομικά, αλλά πρακτικά αποτελεί ένα σχέδιο επί χάρτου, δηλαδή μια ακόμη επικοινωνιακή φούσκα της κυβέρνησης των αρίστων που εξελίχθηκε σε πανωλεθρία.

Κάποτε μας έλεγαν πως τα μνημόνια θα σώσουν την Ελλάδα. Μιλούσαν για εκσυγχρονισμό, μεταρρυθμίσεις και ανάπτυξη, για μια νέα αρχή που θα μας έβγαζε στο φως. Μα χρόνια μετά, το μόνο που έμεινε είναι μια χώρα κουρασμένη, με μισθούς παγωμένους, τιμές στα ύψη και μια καθημερινότητα που μοιάζει με ατέλειωτη δοκιμασία. Ο πληθωρισμός μπορεί να φαίνεται χαμηλός στα στατιστικά (2% τον Οκτώβριο, λέει η ΕΛΣΤΑΤ) αλλά πίσω από τον δείκτη κρύβεται μια άλλη πραγματικότητα. Οι τιμές στα βασικά είδη εκτοξεύονται: η σοκολάτα +21%, ο καφές +19%, το κρέας +10%. Το βόειο έχει γίνει είδος πολυτελείας, και τα νοικοκυριά παλεύουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και την ανάγκη. Κι ενώ οι μειώσεις σε ελαιόλαδο ή ενέργεια παρουσιάζονται σαν «ανάσα», δεν αγγίζουν ουσιαστικά τον πολίτη. Γιατί η ακρίβεια δεν είναι πια συγκυρία αλλά δομή. Είναι το αποτέλεσμα μιας αγοράς που ελέγχεται από ολιγοπώλια και καρτέλ, που συντονίζουν τιμές, επιβάλλουν όρους και απορροφούν κάθε προσπάθεια ανταγωνισμού.

Νόμοι και αγώνας κατά των δυνατών

Ο αγώνας του κράτους κατά των μεγάλων γαιοκτημόνων (δυνατοί) είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της κοινωνικής ιστορίας του Βυζαντίου στα χρόνια των Μακεδόνων. Οι δυνατοί επεδίωκαν να ιδιοποιηθούν την γη των φτωχών, να αποσπάσουν προνόμια και να κατακτήσουν την πολιτική εξουσία, μια κατάσταση η οποία δεν έχει αλλάξει έως και τις ημέρες μας.

Δικαιολογημένη ανησυχία προκάλεσε σήμερα (20 Νοεμβρίου 2025) το πρωί η είδηση ότι συνελήφθη αλλοδαπός μαθητής με λάμα τριάντα εκατοστών, σε απόπειρά του να εισέλθει στο 1ο ΕΠΑΛ Πετρούπολης. Όμως, μέσα σε λίγες ώρες, η είδηση έλαβε μια πολύ διαφορετική τροπή. Η (σύμφωνα με τα ΜΜΕ) δήλωση του δράστη ότι σκόπευε να χρησιμοποιήσει το φονικό εργαλείο εναντίον εθνικιστών συμμαθητών του ήταν αρκετή για να τον «αθωώσει» στα διεστραμμένα μυαλά μερίδας δημοσιογράφων!