Τι να το κάνεις το υφάκι σοφιστικέ πρόζας του διανοούμενου, άμα κάποιος ή κάποια που το μοστράρουν πιστεύουν πως μπορούν να περιφρονούν της ζωής τα γυρίσματα κι ότι τάχα η γνωστική και ηθική τους πενία είναι καλά κρυμμένη πίσω από τίτλους σπουδών, βολεμένες θέσεις ρουσφετολογικών παροχών και ταξική πόζα;Πώς να θεωρήσεις ως έντιμο εχέφρονα πολίτη, ικανό για αξιολογικές κρίσεις τον κάθε βλαχοκαναδό νεόπλουτο – πρότυπο καταξίωσης κι ευαγγελιστή των αστικών αρετών ή την όποια νεοσμυρνιώτισσα σουσουδίτσα, που ξεπορτίζει χλιδάτα κι αλάνικα με τα φράγκα του μπαμπά της παριστάνοντας την ψαγμένη και την εξεγερμένη. Καλύτερα καρούμπαλο στο καύκαλο, παρά το κρυόσαχλο ψευδοπνευματώδες λεκτικό ικρίωμα, που επιτρέπει σ’ αυτές τις ναρκισσιστικές και δυσπαρευνικές προσωπικότητες να ξερνούν την εγκυστωμένη ψυχοπαθολογία τους στο μυαλό του «κοινού», δίχως ίχνος ίρτζι. Με περισσό θράσος, αυτές οι «αξιοκρατικά» διορισμένες μπουρλέσκ φιγούρες της διανόησης, ενίοτε τοποθετούμενες «παρά τοις προέδροις» των Καθεστωτικών ιδρυμάτων και φορέων, διαδράμουν τον … μαραθώνιο του βίου τους πάνω σε βελούδινους κυλιόμενους διαδρόμους.
Βεβαίως και δεν συμψηφίζεται το γούστο, ούτε κι υπάρχει μαζική συνείδηση. Ο καθένας μας έχει την δικιά του. Το ίδιο υποτίθεται πως συμβαίνει και μ’ αυτούς τους χρυσοκάνθαρους των συστημικών σαλονιών, με τον επιτηδευμένο και αμετροεπή δήθεν αυθορμητισμό και την ανέξοδη ασφαλισμένη αληθοφάνεια. Αρλεκίνοι της παρακμής και εταιρίζουσες κολομπίνες της καριέρας. Το κάθε χορτάτο σκύβαλο της ομοταξίας τους, γεμάτο απωθητική εγγύτητά προς το κοινό, καθισμένο στον θρόνο της πολιτικά ορθής διανόησης, αποφαίνεται δικανικά και γνωμοδοτεί για βραβεία, επαίνους, επιτίμια και κοινωνική ηθική. Έχουν γνώμη και κρίση επί παντός του επιστητού αλλά και επί του κοινωνικώς πρακτέου.
Το τσίρκο αυτών των καθεστωτικών παλιάτσων είναι… πολυσυλλεκτικό και τά «πνευματικώς διακεκριμένα» μέλη του είναι άνθρωποι εν γένει «πολύ σωστοί, πολύ διανοούμενοι, πολύ σοβαροί.» Και μιλούν και γράφουν και… γνωματεύουν. Με τρόπο επιμελέστατα ατημέλητο, όχι όμως επιμελημένο – «συντηριτικούρα», όπως πλέρια επιτρέπει στα απομυζητικά αυτά ρευστοσπόνδυλα το δημόσιον … βήμα. Έχοντας αφιερώσει κάποιο μέρος του «πολύτιμου» χρόνου τους στην αφαίρεση λέξεων και στην προσθήκη μανιχαϊκών αφορισμών, ώστε να μένει το εκάστοτε ειδησάριο επιλεκτικά συμπυκνωμένο κι απελπιστικά καθεστωτικό. Με ύφος ρηχό και μπλαζέ, ποικίλα, επαναληπτικώς «πρωτότυπα» ανθρωπάρια, κραδαίνονται σε μιαν αμφιθυμία παγιδευμένη ανάμεσα σε ρωμαλέα σφριγηλά τσιτσιδώματα, γεροντίστικα σακάκια και ποπ-αρτ εσθήτες, στροβιλιζόμενοι στον απόηχο των γκουρμέ πάρτι τους, τα οποία εγκαταλείπουν συνήθως στην καλύτερη στιγμή, όταν το κέφι των συμμετεχόντων αστικών σκουπιδιών απογειώνεται.
Όλοι τους διατηρούν στερεοτυπικές «Antifa» εγγραφές, λειασμένου σαδομαζοχισμού βισκοντικού χαρακτήρα κι ενίοτε εκτονώνονται σε φαντασιωσικές τσοντοπαρολάτσιες. Ωσάν κρυφές πορνοντίβες, οι θηλυκές κι αρσενικές Λαίδες της καθεστωτικής παραλογοτεχνίας, αφορμούν τις προβληματικές των συνειρμών τους από φαλικές σημειολογικές συναρτήσεις της επικοινωνίας κι εφορμούν με ερωτόληπτες επιφυλλιδογραφίες: εστηκυίες γραφίδες, γλυκείς φακοί και μικροφονογεμείς τσόντες. Πέρα από τις καθεστωτικές δολοπλοκίες της αυλής των αφεντικών και τις κανονιστικές υπαγορεύσεις – ντιρεκτίβες του ψοφοδεούς «συνταγματικού τόξου», τρία τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε έχουμε να κάνουμε με απρόσιτα ουτιδανές νοητικές ποσότητες, που ενέχουν εκχυλίζον αδιοχέτευτο λιβιδινικό δυναμικό, είτε με δραματικά ηλίθιους εκπροσώπους μιας εκτρωτικής ψευδομόρφωσης δίκην ατελούς «λούστρου» ή και με τα δύο συνάμα.
Όπως και νάχει, πιθανότατα δεν θ’ άξιζε ούτε μια λειψή ροχάλα σπαταλημένη στις θλιβερές επαρσιακές κονκουμπίνες των επαισχύντων κατηγοριών εργαζομένων ή και εισοδηματιών της απενημέρωσης και της διαπαρανόησης, ούτε βέβαια και στις εξαρθρωμένες χαμαιλεοντικές τοποθετήσεις τους για τέρψη των αφεντικών τους. Όμως ο ανέξοδα αιχμηρός, δήθεν αυθόρμητος, κακόβουλος και αρκούντως προβοκατόρικος λόγος αυτών των αθλίων -που έχουν αναγάγει τον Κοινότοπο Καθεστωτικό Ερπυσμό («ΚΚΕ») σε κερδοφόρο τρόπο ζωής και «δημοκρατικά» εξαναγκαστικό όριο σκέψης- αξίζει μια καταγγελτική δήλωση. Όλοι κι όλες εκείνοι που λείχουν…σαν παλαβοί τις πατούσες (κι ενίοτε, κατά περίπτωση, έτερα ανατομικά μόρια) των εργολάβων της πλουτοκρατικής αστικής Γ’ (γάμα) «ελληνικής» «δημοκρατίας», των μεγαλοεκδοτών και των καναλαρχών των διαύλων μαζικής αποχαύνωσης -που τους χρυσώνουν- δεν δικαιούνται να εμφανίζονται ως τιμητές του Λαϊκού Εθνικισμού και των Αγωνιστών του, διότι δήθεν διαθέτουν… αμόρφωτο κοινό (σε σύγκριση με το τάχα καλλιεργημένο κοινό των κνωδάλων της παραπληροφόρησης). Φυσικά αυτή η ηθική αντινομία ισοσταθμίζεται αυτόματα με μιαν αυταπόδεικτη και πασίγνωστη κοινωνικοϊστορική πραγματικότητα: στα χαμαιτυπεία, οι προστάτες κι ματρόνες τιμούν και υποστηρίζουν τις κερδοφόρες «διαθέσιμες» κυρίες που εξυπηρετούν τους περισσότερους πελάτες, ασχέτως της ηδονοκορεστικής τους προτίμησης.
Αντίστοιχα, σ’ ότι αφορά στο κοινό σύνολο του χώρου της φερ’ ειπείν διανόησης με τον χώρο της μαζικής ενημέρωσης, ευελπιστούμε πως με τον καιρό θ’ αξιωθούμε σ’ ένα γόνιμο πλησίασμα, μακριά από μικροπολιτικές λοβιτούρες και προκαταλήψεις, όπως υπαγορεύει κυρίως η ανθρώπινη φύση μας κι η πνευματική αναζήτηση. Βέβαια μιλώντας για πνευματικούς δημιουργούς-συγγραφείς και δη για όσους εξ’ αυτών εκφράζεται παρεμβατικά στην κοινωνία και η εξωλογοτεχνική τους ύπαρξη, επισκιάζοντας μάλιστα εν μέρει την συγγραφική, (σε όσους δηλαδή «ανελίσσονται» μελίρρυτοι προς τους κρατούντες και μικροπρεπώς εμπαθείς σε βάρος των «καταραμένων», βιαστικοί να σείουν επιτιμητικά τα δάχτυλά τους, μυκτηρίζοντας με «πονηρούλικα» και «ξύπνια» σχόλια), ελπίζουμε πως «εκ των πραγμάτων» θα φθάσει τελικά η θαυμαστή ώρα του διαλόγου, της αντιπαράθεσης των ιδεών και της αντέγκλησης περί την αλήθεια. Δηλαδή πως θα φθάσει η ώρα να αντιπαρατεθούμε απροκατάληπτα και διαλεκτικά, χωρίς αφορισμούς και δαιμονολογικούς αποκλεισμούς. Τότε ο καθένας μας θα διεκπεραιώσει τον ρόλο του ανάλογα με τις ικανότητες και την πίστη του. Έως τότε θα ήμασταν … παλαβοί αν περιμέναμε στοιχειώδες ήθος και συναλλακτική εντιμότητα από εθελότυφλους και θρησκευτικόμορφα φανατικούς καμποτίνους του Καθεστώτος.
Θεόφραστος Παραδέλης
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/sunergasia-h-antifatikothta-ths-athliothtas#.UTpEBByeN_U#ixzz2Myr8K2Ll
