Ο όχλος των αποχαυνωμένων εκ των διαφόρων μέσων κοινωνικής συγχύσεως, κατά ευφημισμών: <<μέσων κοινωνικής δικτυώσεως>>, και κάθε άλλης λογής χαβουζικής φύσεως μέσον, το οποίον το πανούργο σύστημα των ουμανιστικώς τυφλωμένων εκ του διαφωτιστικού ημίφωτος εξουσιαστών εφηύρε, αδυνατεί να συνειδητοποιήσει τη σημερινή κατάστασις, μια κατάστασις όπου η ερμήνευση της απαιτεί την οξυδερκή ενόραση, καρπού εκ της βαθιάς γνώσεως της Ιστορίας και ως συνέπεια τούτου και των βασικών αρχών των κοινωνικοπολιτικών συστημάτων. Έτσι λοιπόν, περί της σημερινής καταστάσεως, ο βασικός άξων σκέψεως της ερμηνείας θα πρέπει να είναι πώς ευρισκόμεθα απλώς επί της χρονικής στιγμής όπου κατά τον Νικόλαο Βεργίδη έχει αρχίσει η φθίνουσα πορεία (κοινώς κατρακύλα…), εκ του υψηλότερου σημείο του καπιταλιστικού κύκλου -μεγίστου σημείου ή σημείου κορεσμού- του συστήματος. Ένα ”φυσιολογικό” δηλαδή φαινόμενο του αντιφυσικού αυτού συστήματος, το ότι το ίδιο το σύστημα θέλει να αυτοκαταστραφεί, καταστρέφοντας κάποιες κοινωνικές του στάθμες-”κάστες”, δίδοντας ταυτοχρόνως την ευκαιρία σε άλλες να κερδίσουν, ή να διατηρήσουν ή να αυξήσουν το ύψος τους επί του καπιταλιστικού μωσαϊκού. Άλλωστε αποτελεί πλέον κοινή παραδοχή όλων των σημερινών πολιτικάντηδων πως απαιτείται μια <<Μεγίστη Επανεκκίνησις>> (Αγγλιστί: <>), βιβλίο της αυτής θεωρίας όπου όπως είδαμε κειτόταν επί του γραφείου του Κούλη (κατά τη λαϊκή προσφώνηση) Μητσοτάκη.
Αλλά ας αφήσω τον Μέγιστο Νικόλαο Βεργίδη να σας τα εξηγήσει καλυτέρως, παραθέτοντας ένα μικρό απόσπασμα εκ του πονήματος του <<Αδόλφος Χίτλερ Και Εθνικοσοσιαλισμός>>, σελίς 55:
<<Αλλά στην καπιταλιστική κοινωνία, υπάρχει ένας δεδομένος κανόνας. Το σταθερό κι αέναο στριφογύρισμα των νόμων της αξίας, στην αγορά. Μια κυκλική πορεία δηλαδή της προσφοράς και των τιμών. Τούτη η πορεία, έχει ένα σχετικά σταθερό σημείο εκκίνησης. Η τροχιά της είναι κι ανελικτική και κατηφορική. Ξεκινάει απ’ το ιδεατό σημείο Α’ κι εκμεταλλευόμενη το όποιο παρθένο έδαφος, ως προς το προϊόν που πλασάρεται, φτάνει στο θεμιτό ζενίθ, που είναι ικανή να διαθέτει η αγορά. Στο ψηλότερο δηλαδή σημείο του κύκλου. Από κει και πέρα όμως, ο κορεσμός κι η υπερπροσφορά, οδηγούν μέσω της κατηφορικής πλευράς του κύκλου, στο αρχικό σημείο εκκίνησης. Το σημείο Α΄ και δώστου πάλι απ΄ την αρχή. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται συνεχώς. Το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι απ΄ την κορφή στο σημείο Α΄, κάποιοι πρέπει να λείψουν απ΄ τη μέση, προκειμένου να παρθενοποιηθεί το έδαφος. Επιτρέποντας έτσι το νέο ξεκίνημα του μαγκανοπήγαδου. Κάποιοι πρέπει να χρεοκοπήσουν, για να αποσυμφορηθεί ο χώρος της αγοράς.>>
Παρθενοποίησις εν ταύτα, -ή επανακκίνησις. Και ποιο θα είναι άραγε το αποτέλεσμα αυτής της επανακκινήσεως; ποιος θα είναι ο ρόλος της συνεχώς ακμάζουσας τεχνητής νοημοσύνης και των νέων τεχνολογιών εν γένει; Το σίγουρο είναι πως διανύουμε την επανεκκίνηση αυτή, και έχουμε ακόμα <<αρκετό δρόμο>>. Περί του τι θα στηθεί μετέπειτα, ο νέος καπιταλισμός όπου θα προκύψει δηλαδή, είναι απλώς εκτιμήσεις καθώς ουδείς ακόμα γιγνώσκει, αφού ο καπιταλιστικός κύκλος δεν έχει μηδενισθεί. Και αν τελικώς δεν καταφέρει να προκύψει, ποια θα είναι η επόμενη μέρα;
Αέναος ο καπιταλιστικός κύκλος, οδηγεί και σε ένα αέναο αδιέξοδο. Όμως, εξίσου αέναη και η Ελληνική Φυλή όπου αντιθέτως ο δρόμος της -όπου άγεται δια μέσω του Λαϊκού Εθνικισμού- οδηγεί σε δρόμο διάπλατο. Ποιόν δρόμο θέλουμε άραγε να ακολουθήσουμε;
Μάξιμος Ιωαννίδης
