Τον Αύγουστο του 1975 το καραμανλικό καθεστώς της πρόσφατα εγκαθιδρυθείσας μεταπολιτεύσεως αποφασίζει την καταδίκη και την επιβολή της θανατικής ποινής στους πρωταίτιους του στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου (Παπαδόπουλό, Παττακό και Μακαρέζο), απόφαση η οποία μετετράπη αργότερα σε ισόβιο κάθειρξη από τον «μεγαλόψυχο» Κωνσταντίνο Καραμανλή. Επρόκειτο για μια απολύτως στημένη και υποκριτική –ως προς την ελάφρυνση της ποινής- απόφαση, κατ’ εντολή της ηγεσίας της τότε κυβερνήσεως, με σκοπό να αποκλειστεί η πιθανότητα οι λεγόμενοι «χουντικοί ηγέτες» να συγκροτήσουν πολιτικό φορέα, κάτι το οποίον θα στερούσε από τον Καραμανλή την δυνατότητα να μονοπωλεί ολόκληρο τον χώρο της Δεξιάς, αλλά και να είναι σε θέση να σχηματίζει ευκολότερα κυβέρνηση, χωρίς να καταφεύγει στην συνεργασία με συγγενικούς πολιτικούς χώρους. Η ανάκληση μάλιστα της αρχικής απόφασης να δοθεί πλήρη αμνηστία στους «απριλιανούς» συνηγορεί απόλυτα στην σκοπιμότητα αυτής της απόφασης.
Είναι ευρέως διαδεδομένο, ότι στον χώρο της Χρυσής Αυγής υπάρχουν αρκετοί συμπαθούντες το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου. Όπως είναι επίσης γνωστό, ότι η Χρυσή Αυγή αμφισβητεί σφόδρα την προσωπικότητα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και δεν αποδέχεται τον τίτλο του «εθνάρχη» που αποδίδεται σε αυτόν. Επομένως, εάν η Χ.Α. ενισχύονταν εκλογικά και τα ποσοστά της παγιωνόταν σε ένα ποσοστό της τάξεως του 15%, όπως έδειχναν τότε (το 2013) και οι συστημικές δημοσκοπήσεις, θα μιλούσαμε για έναν «νέο αέρα» και μία διαφορετική ψυχολογία στην «αρένα» της ελληνικής πολιτικής ζωής και με διαφορετικά δεδομένα.
Οι καραμανλικοί λοιπόν, που αποτελούν την ισχυρότερη συνιστώσα εντός της Νέας Δημοκρατίας και καθορίζουν εν πολλοίς τις εξελίξεις στο κόμμα αυτό είχαν βάσιμα συμφέρον από την δίωξη και την καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Και ως εκ τούτου συντάχθηκαν με τα άλλα πολιτικά κόμματα στην προσπάθεια αποκλεισμού της ΧΑ. Οι σαμαράς, δένδιας, βορίδης, βενιζέλος και ο καθηγητής Αλιβιζάτος δεν ήταν μόνοι τους στον αγώνα κατά της ΧΑ, αλλά είχαν ισχυρά στηρίγματα. Είχαν στήριγμα την Αριστερά, που αγωνιούσε από την άνοδο της Χρυσής Αυγής για λόγους ιδεολογικούς. Είχαν όμως στήριγμα και τους καραμανλικούς, που αγωνιούσαν να μην χάσουν τα πρωτεία της πολιτικής. Άλλωστε, η ΝΔ δεν είναι ένα κόμμα ιδεών, ανάλογο με τα άλλα ευρωπαϊκά κεντροδεξιά κόμματα. Τον Ιανουάριο ΄56 ο Καραμανλής είχε ιδρύσει το πολυσυλλεκτικό και προσωποπαγές κόμμα (την ΕΡΕ) και το ίδιο ακριβώς ήταν και η ΝΔ στο χρονικό διάστημα που «ο εθνάρχης» ήταν αρχηγός της, και κατά σύμπτωση η οικογένεια Καραμανλή και το περιβάλλον της διατηρούν ακόμα και σήμερα την κυριαρχία στο κόμμα της ΝΔ και κατ’ επέκταση ελέγχουν τις πολιτικές εξελίξεις.
Ο Ανιχνευτής.
